Kamakailan lamang ay nabasa ko ang kwentong "Buod ng Paglalayag sa Puso ng Isang Bata," at hindi ko maiwasang maantig ng mga pangyayari at damdamin na nakapaloob dito. Ang kwento ay nagkukuwento ng paglalakbay ng isang bata sa pagtuklas ng kanyang sarili at ng mundo sa paligid niya.
Sa aking pagbabasa, naalala ko ang aking sariling pagkabata. Ang mga panahong puno ng pag-usisa, paglalaro, at pagtuklas ng mga bagong bagay. Ang mga paglalakbay na aking ginawa noon, maging sa loob ng bahay o sa labas, ay nagbigay sa akin ng mga karanasan na nagpabago sa aking pananaw sa mundo. Tulad ng bata sa kwento, ako rin ay nagkaroon ng mga pagkakataong mag-isip ng malalim, magtanong, at mag-eksperimento. Ang aking mga paglalaro ay nagbigay daan sa aking imahinasyon, at ang aking mga pakikipag-ugnayan sa iba ay nagturo sa akin ng mga aral tungkol sa pakikipagkapwa. Ang kwento ay nagpaalala sa akin na ang pagkabata ay isang mahalagang yugto sa buhay ng isang tao. Ito ang panahon kung kailan tayo nagsisimulang mag-isip, mag-explore, at mag-aral. Ang mga karanasan na ating nakukuha sa panahong ito ay nagpapalakas sa ating pagkatao at nagtuturo sa atin ng mga mahahalagang aral na ating dadalhin sa ating pagtanda. Sa aking palagay, ang kwentong "Buod ng Paglalayag sa Puso ng Isang Bata" ay isang magandang halimbawa ng mga karanasan na ating nararanasan sa ating pagkabata. Ito ay isang kwento na nagpapakita ng kagandahan ng pagiging bata, ang kahalagahan ng pagtuklas, at ang kapangyarihan ng imahinasyon.